The child ตอนที่ 5 มิติเงียบ

คุณเคยได้ยินคำเตือนจากคนเฒ่าคนแก่ ว่าอย่าทำสิ่งนั้นอย่าทำสิ่งนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเด็กห้าคนที่เป็นเพื่อนรักกัน แต่ด้วยความเป็นเด็กทำให้บังเอิญทำสิ่งนั้นๆ จนเจอกับเรื่องราวลึกลับ และน่าพิศวง

โรงเรียนเป็นสถานที่แห่งความรู้ ที่ผู้ใฝ่หาความรู้จากที่นี่เพื่อต่อยอดสู่อนาคตที่ดี ผิดกับสังคมปัจจุบันที่เกิดค่านิยมผิดๆ ที่เด็กทุกคนจะถูกพ่อแม่ส่งมาเรียนที่โรงเรียนพอเรียนจบไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อจบการศึกษาก็เข้าทำงานตามบริษัท เด็กบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอนาคตตนเองอยากจะเป็นอะไร แต่ก็มาเรียนตามค่านิยมนั้นๆ ทั้งที่การเรียนในโรงเรียนนั้น ไม่ได้เรียนตามสิ่งที่ตนเองอยากจะเป็นเลย ทำให้เกิดความเครียด ความไม่สนใจในการเรียน เป็นผลให้เกิดเรื่องต่างๆ ที่เกินความคาดหมาย เด็กฆ่าตัวตาย เด็กเครียดจนเป็นความดัน เครียดจนลงกระเพาะ ดังนั้นการดูแลจากพ่อแม่จึงเป็นเรื่องสำคัญมากๆ การดูแลที่ดีจะต้องไม่ตามใจตนเอง หรือตามใจลูก แต่เฝ้ามองสิ่งที่ลูกอยากจะเป็น และคอยส่งเสริม สนับสนุน คุณครูก็สำคัญที่จะต้องคอยเฝ้ามองพฤติกรรมของเด็ก และมอบความรักที่เท่าเทียมกันให้เด็กทุกคน เพื่อไม่ให้เด็กรู้สึกโดดเดี่ยว พึ่งพาเราได้ในยามที่เขาช่วยตัวเองไม่ไหว การที่เด็กเกิดความเหงาในจิตใจ มักจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีอยู่เสมอ จากการตัดสินใจแบบไม่มีวิจารณญาณของเด็ก อาจจะยาวไปหน่อยนะครับ แต่กระผมผู้เขียนที่เคยประสบพบเจอกับอะไรแบบนี้มาก่อน อยากจะออกมาบอกเล่าให้ฟัง ว่าเรื่องของเด็กไม่ควรจะเป็นเรื่องเล็กอีกต่อไปนะครับ ความคิดอ่านหรือลักษณะนิสัยจะถูกสร้างจากประสบการณ์ในวัยเด็ก ถ้าเรามีเวลาให้เขาเด็กโตมาก็จะร่าเริงแจ่มใส ถ้าเลี้ยงแบบปล่อยเด็กก็จะเกิดความเหงาในจิตใจ ซึ่งไม่ดีต่อการเจริญเติบโตอาจจะมีปมก็เป็นได้ ดั้งนั้นผมขอนะครับสำหรับผู้อ่านที่เลี้ยงลูก ในวัยเด็กอยู่มีเวลาให้เขานะครับ เงินที่คุณหามาให้เขา ไม่มีค่าเท่าประสบการณ์ที่คุณจะให้เขาหรอกนะครับ ขอบคุณครับ

คุณเคยได้ยินคำกล่าวถึงมิติลึกลับหรือไม่ ที่บางครั้งก็เกิดจากช่วงเวลาหรือสถานที่ ที่ก่อให้เกิดสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนเดิมจากปกติ มิติเงียบที่สถานที่นั้นๆ จะเหมือนปกติแต่จะมีไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ทำให้ภายในนั้นเงียบสงัด การกระทำใดๆในสถานที่เหล่านี้จะไม่มีผลกับสถานที่จริง

ต้น แจ็ค อ้น โอ ทั้งสี่คนลงความเห็นว่าจะไปตามหาอู๋ที่หายไป ตอนที่กลับไปเอาสายชาร์จที่ลืมไว้ที่โรงเรียน โดยจะเข้าไปที่โรงเรียนตอน 16.00 น. เพราะเป็นช่วงเลิกเรียนพอดีเพื่อลดความวุ่นวายในการตามหา
อ้น “พวกเอ็งพร้อมหรือยังว่ะ”
โอ “ข้ายังไม่หายดีหว่ะ”
แจ็ค “เจ้าอ้นมันไม่ได้หมายความแบบนั้น เอ็งตลกเหรอเจ้าโอ”
ต้น “เจ้าอ้นมันหมายถึง เราพร้อมที่จะเข้าไปหาแล้วใช่ไหม”
โอ “อ๋อแบบนี้นี่เอง ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่อยากให้พวกเอ็งเครียด”
อ้น “โอเค งั้นก็ตามแผนเลยนะ เจ้าต้นไปหาที่โรงยิม ห้องน้ำชาย เจ้าแจ็คไปหาที่สนามฟุตบอล สนามบาส และตามสแตนเชียร์ เจ้าโอไปหาที่สระว่ายน้ำ และตามลานนั่งเล่นนะ ส่วนข้าจะขึ้นไปหาตามอาคารเรียนต่างๆ เราจะมารวมกันตอน 19.00 น. บริเวณลานรวมพลหรือลานพระ พร้อมแล้วก็เริ่มเลย”

ทุกคนแยกย้ายกันไปหาตามสถานที่ที่ตกลงกันไว้ เวลานี้เป็นช่วงเลิกเรียนทำให้ในโรงเรียนก็จะมีเด็กอยู่บ้างประปลายทั้งพวกเด็กเรียนที่นั่งอ่านหนังสือที่ลานนั่งเล่น หรือเด็กสายกีฬาที่เล่นกีฬาอยู่ในสนาม นักดนตรีที่อยู่ลานรวมพล ต้นไปที่โรงยิมแต่ก็ไม่มีวี่แววของอู๋เลย ที่ห้องน้ำชายก็ไม่พบ ทางด้านแจ็คก็ไม่พบใครมีแต่นักกีฬาที่กำลังออกท่าทางลีลาในสนาม ทางด้านโอที่ไปหาที่สระน้ำก็พบว่าสระน้ำปิดปรับปรุงเลยไม่ได้เข้าไปดู แต่ก็มาถามไถ่เด็กเรียนที่อยู่ลานนั่งเล่น แต่ก็ไม่ได้เบาะแสอะไร ส่วนเจ้าอ้นขึ้นไปหาบนอาคาร ก็พบแต่ความว่างเปล่า มีเพียงรุ่นน้องผู้หญิงที่เป็นเวรทำความสะอาดที่กำลังเตรียมจะกลับ
อ้น “น้องๆ เคยเห็นคนนี้ไหม คนในรูปนี้หนะ”
รุ่นน้อง “ไม่เคยเห็นเลยคะพี่” 
อ้น “อ๋อ ขอบใจมากน้อง”

อ้นเดินหาเรื่อยๆ จนพบกับเบาะแส คือรอยเท้าที่เปื้อนโคลนเล็กน้อย บริเวณหน้าห้องภาษาไทยที่เรียนกันเมื่อวาน ทิ้งระยะยาวเหมือนวิ่งลงไปข้างล่างจากชั้น 4 ทั้งที่ตอนขึ้นมามองไม่เห็น อ้นเดินตามรอยเท้าลงไปเรื่อยๆ จนถึงชั้นล่างสุด รอยเท้าไปจบอยู่ที่หน้าตึกจางลงเรื่อยๆ จนหายไป ขณะนี้เวลา 18.30 น. ทุกคนดูเวลาเตรียมจะมารวมตัวที่จุดรวมพล บริเวณจุดรวมพลจะมีลานพระขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่จะใช้ที่นี่ในการสวดมนต์ช่วงเย็นวันศุกร์ ทุกคนเดินมารวมกันช่วง 18.45 น. เพื่อพูดคุยถึงเบาะแสที่ได้ไปเจอมา อ้นตามมาเป็นคนสุดท้ายพร้อมเล่าเรื่องรอยเท้าให้ฟัง
แจ็ค “เอ็งว่ามันเป็นรอยเท้าของเจ้าอู๋ไหมว่ะ”
อ้น “ข้าไม่แน่ใจหว่ะ แต่มันดูใหม่มากเลยนะ”
ต้น “พวกเอ็งคิดว่าไงกัน มันขึ้นไปเอาสายชาร์จ แล้วรีบวิ่งลงมาเพื่อไปเล่นเกมส์เหรอ”
โอ “ข้าว่าเจ้าอู๋มันขี้กลัวจะตาย มันอาจจะรีบวิ่งลงมาเพราะความมืดก็ได้ มันไปเอาสายชาร์จเกือบสองทุ่มเลยนี่”
อ้น “แต่แปลกที่รอยเท้าหายไป ช่วงหน้าตึก”
โอ “ข้าว่าเอ็งพาไปดูใหม่ดีกว่า ตอนนี้เป็นช่วงกลางคืนส่องไฟอาจจะเห็นชัดกว่า “

ทันใดนั้น ได้เกิดลมกระโชกซัดใส่ทั้ง 4 คนเหมือนคลื่นปะทะ โดยลมมาจากทางด้านหลังของพระพุทธรูป ลมกระโชกแรงจนทำให้ทั้ง 4 ต้องหลับตา และพยายามยึดกับพื้นไม่ให้ปลิวไป
แจ็ค “โถ่เว้ย นี่มันลมอะไรว่ะ ทำไมอยู่ดีดีมันมีลมแรงขนาดนี้ได้ไง”
ต้น “ข้าก็ไม่รู้หว่ะ แต่ตอนนี้เราหันหลังให้ลมก่อนดีกว่า”

สักพักลมก็สงบลงขณะนี้เวลา 19.00 น.
โอ “เฮ้มันมืดกว่าเมื่อกี้อีกนะ ช่วงเข้า 19.00 จะมืดเร็วขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ”
อ้น “ข้าว่ามันแปลกๆนะ ที่นี่เหมือนที่เดิมแต่ไม่ใช่ที่เดิมเลยหว่ะ”
แจ็ค “เสียง เสียงรอบข้างมันหายไปไหน”
ต้น “เหมือนตอนนั้น สภาพแบบนี้เหมือนตอนนั้น ตอนที่ข้าเจอกับเธอ นางตานี”
แจ็ค “เห่ยจริงเหรอว่ะ แปลว่าเราเข้ามาในห้วงโลก หรือมิติโลกวิญญาณแล้วเหรอว่ะ”
ต้น “ข้าไม่แน่ใจหว่ะ” 
โอ “เอาเป็นว่า ที่นี่ไม่เหมือน ที่เราเคยอยู่จะไปไหนก็ระวังกันนะ เกาะกลุ่มกันไว้อย่าไปคนเดียว”
อ้น “ข้าว่าเจ้าอู๋ก็น่าจะอยู่ที่นี่แหละหว่ะ”
โอ “หรือว่า ข้าว่าเราลองไปดูรอยเท้า ที่หน้าตึกไหมข้าว่าเราต้องเจออะไรเพิ่มเติมแน่เลยหว่ะ”
แจ็ค “แต่ก่อนอื่น มีใครปวดท้องไหมว่ะ ตอนนี้ข้าปวดมากไปเป็นเพื่อนข้าหน่อย”
ต้น “เอ็งนี่จริงๆเลยนะ ไปๆเดี๋ยวข้าไปเป็นเพื่อน พวกเอ็งรอนี่แหละเดี๋ยวไปพร้อมกัน”

หลังจากนั้นแจ็คกับต้นก็ไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำมี 5 ห้อง แจ็คเข้าห้อง ที่ 2 เพราะดูสะอาดสุด ส่วนต้นรออยู่หน้าห้องน้ำข้างนอก 

ตัดมาที่โอ กับอ้น ที่เดินสำรวจบริเวณรอบๆ ลานพระที่อยู่ใกล้กับลานรวมพล เพื่อหาลู่ทางกลับไปโลกเดิมเผื่อไว้ก่อน 
อ้น “ตรงนั้นมีอะไรไหมเจ้าโอ”
โอ “แถวนี้ไม่มีอะไรผิดปกติเลย”

ทันใดนั้นก็มีเงาตะคุ่มเดินไปมาอยู่บริเวณหลังต้นไม้ใหญ่
โอ “นั่นใครหนะ ออกมานะ”
อ้น “อะไรว่ะเจ้าโอ”
??? “หวัดดี ใจเย็นๆ เรามาดีนะ”
อ้น “เธอเป็นใครกัน แล้วมาทำอะไรตอนค่ำๆแบบนี้”
??? “เราชื่อ ฝัน เราหลงเข้ามาที่นี่หนะ” 
โอ “ฝันสนใจจะไปกับเราไหมอยู่ที่นี่ดูอันตรายนะ”
ฝัน “ไปสิ ว่าแต่พวกเธอจะไปไหนกันเหรอ”
อ้น “เรามาตามหาเพื่อนหนะ ตอนนี้เรารอเพื่อนเข้าห้องน้ำอยู่หนะ เสร็จแล้วถึงจะไปที่หน้าตึกเพื่อตามหา”
ฝัน “อ๋อเป็นแบบนี้นี่เองงั้นเราไปด้วยนะ”

ตัดมาที่แจ็คกับต้น ตอนนี้ข้างห้องน้ำที่แจ็คเข้า คือห้องที่ 3 อยู่ๆ ก็มีเสียงเดินมายังห้องน้ำ แล้วปิดประตู แล้วก็ราดน้ำทำความสะอาด 
แจ็ค “เจ้าต้น!! นั่นเอ็งเหรอ” 
??? “...”

แจ็คถามแบบเบาๆ แต่ไม่มีใครตอบกลับมา 
แจ็ค “หึ้ย เอ็งอย่ามาแกล้งข้าแบบนี้นะ มันไม่ตลกนะ”
ต้น “เห้ยๆ เสียงดังอะไรว่ะเจ้าแจ็ค เร็วๆ ยุงกัดข้าเต็มไปหมดละเนี่ย”
เสียงต้นมาจากข้างนอกห้องน้ำ
แจ็ค “อ่าวถ้าเอ็งอยู่ข้างนอก แล้วข้างห้องนี่ใครว่ะ”

แจ็คทำธุระเสร็จเปิดประตูออกมา พบว่าห้อง 3 ล็อกอยู่ เลยจะปีนขึ้นไปดูจากข้างบน เสียงตักน้ำยังดังอยู่เรื่อยๆ เมื่อปีนขึ้นมา แจ็คชะโงกหน้าลงไปดู แต่สิ่งที่เห็นอยู่ในห้องน้ำ คือความว่างเปล่าในห้องนั้น
แจ็ค “อ่าว..?”
??? “เอ็ง หาาาา อะไรอยู่เหรอ” 

แจ็คหันไปตามเสียง แจ็คพบกับชายแก่ ที่นั่งยองๆ อยู่บนกำแพงที่แจ็คกำลังปีนอยู่ แกนั่งยองๆในลักษณะที่ ก้มหน้ามามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมถาม
??? “เอ็ง หาาา อะไรอยู่เหรอ”

ชายแก่ถามอีกครั้ง
แจ็ค “ไม่ได้หาอะไรครับ ผมขอโทษครับ”

แจ็คพูดพร้อมกระโดดลงและวิ่งกลับไปที่รวมพลโดยไม่รอต้น
ต้น “อ่าวเจ้าแจ็คเอ็งไม่รอข้าเลย ข้ารอเอ็งตั้งนานนะเว้ย” 

เมื่อต้นกำลังจะวิ่งตาม ก็มีเสียงกลอนประตูห้องน้ำดังลั่น และเสียงเปิดประตูเอี๋ยดยาวๆ ต้นหันไปมองพบว่ามีชายแก่ เดินออกจากห้องน้ำแล้วเดินไปอีกทาง ต้นตกใจกับสิ่งที่เห็น แต่ก็วิ่งตามแจ็คกลับไป
แจ็ค “เจ้าโอ เจ้าอ้น ข้าเจอดีเข้าแล้ว”
โอ “ใจเย็น ใจเย็น เอ็งวิ่งหนีไรมา มีอะไร”
แจ็ค “ผี ผีคนแก่ในห้องน้ำ”
อ้น “แล้วเจ้าต้นหละ เอ็งทิ้งมันมาเหรอ”
ต้น “ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่นี่ วิ่งตามมันมา มันวิ่งอย่างเร็วเลย แต่ก็พอจะรู้ว่าทำไม”
แจ็ค “เอ็งเห็นเหมือนกันใช่ไหม เจ้าต้น”
ต้น “ใช่ข้าก็เห็น แต่แกดูไม่สนใจข้าเท่าไหร่ เอ็งไปยุ่งอะไรกับแกหรือเปล่า”
แจ็ค “ข้า ข้า ปีนดูแกเข้าห้องน้ำ” 
โอ “มิน่าหละเขาถึงโกรธเอ็ง”
อ้น “เอ็งนี่อยากรู้อะไรไม่เข้าเรื่องเลย ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้อยู่โลกเดิม”

แจ็ค “เอ้า ก็ ก็ ก็”
ต้น “ว่าแต่นี่ใครกันเหรอ”
อ้น “อ๋อเธอชื่อฝันหนะหลงมาเหมือนเรา”
ฝัน “เราชื่อฝันนะยินดีที่ได้รู้จัก”
ต้น “ไงเราต้นนะ นี่แจ็ค ยินดีเช่นกัน”
แจ็ค “ไงเราแจ็คยินดีที่ได้รู้จักนะฝัน”
โอ “โอเคตอนนี้เราจะไปหน้าตึกเรียนแล้วนะ จะได้ตามหาเจ้าอู๋”

ทั้งห้าเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนถึงหน้าตึกเรียน ขณะนี้เวลา 20.50 น.
อ้น “หึ้ยนั่นมันรอยเท้านี่ จากเมื่อตอนเย็นมีแค่ถึงหน้าตึก ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นมา แถมทอดยาวไปไกลด้วย” 
ต้น “แปลว่าเจ้าอู๋มันติดอยู่ที่นี่แล้วออกไปไม่ได้แน่ๆ”
อ้น “ข้าก็ว่างั้น มันยิ่งขี้กลัวอยู่ด้วย”

โอ “พวกเอ็งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาดนะ” 

ในขณะที่กลุ่มกำลังแกะรอยเพื่อตามหาอู๋นั้น ได้มีเงาปริศนาจากชั้น4 ตกลงมาบริเวณพื้นใกล้ๆกับพวกเขา

??? “ตุ๊บ…!”

ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่มีใครสามารถพูดอะไรออกมาได้ สิ่งที่ตกลงมาจากตึกเรียนนั้นคือร่างของผู้หญิงในชุดนักเรียน ที่ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจากทั่วร่างกายที่เกิดจากแรงปะทะกับพื้น ร่างนั้นค่อยๆขยับแขนซ้าย แขนขวา เป็นลักษณะคลานลากตัวไปกับพื้นมาทางนี้ พร้อมกับเสียงที่แหลม และดังขึ้น

??? “มาโดดด้วยกันสิ มาโดดด้วยกันสิ มาโดดด้วยกันสิ” 

อ้น “ทุกคนหนีไปทางเสาธงก่อน ห้ามวิ่งมั่วนะรอบตัวมันมืดจะหลงกันได้”

          อ้นผู้ตั้งสติได้คนแรกได้ป่าวประกาศออกไป ทั้งกลุ่มวิ่งมาถึงหน้าเสาธงที่อยู่ไม่ไกลกันมากจากหน้าตึก

แจ็ค “เจ้าอ้นเอ็งมีแผนอะไรอีกไหมว่ะ”

อ้น “ข้ายังไม่มีแผนหว่ะ ข้าแค่กลัวพวกเราวิ่งกันไปคนละทางเลยบอกให้มาที่นี่ก่อน”

ฝัน “เขาไม่ตามมาแล้วแหละ”

โอ “เธอรู้ได้ไงเหรอฝัน เธอมั่นใจได้ไง”

ต้น “เอาน่าแต่ดูเหมือนเจ้าตัวโดดตึกนั่นจะอยู่ได้แค่บริเวณหน้าตึกนะ อาจจะเป็นเพราะเป็นบริเวณที่มันตายก็ได้”

??? “ครืน !! ครืน !! ครืน !!” 

ต้น “นั่นมันเสียงอะไรกัน”

อ้น “ข้าก็ไม่รู้หว่ะ”

โอ “แต่เสียงนี้มันคุ้นมากๆ เลยนะเหมือนได้ยินบ่อยมาก”

ฝัน “เสียงชักธงชาติบนเสาธงหนะ”

          เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของฝัน ทุกคนก็คิดขึ้นมาได้พร้อมกัน จึงเงยหน้าขึ้นไปมองบนยอดเสาธงพร้อมๆ กัน เสาธงเก่าๆมีธงชาติซึ่งขาดเป็นริ้วๆ สิ่งที่อยู่บนเสาธงในตอนนี้ คือร่างผู้ชายร่างกายผอมบาง ใส่เครื่องแบบนักเรียน กำลังเกาะอยู่บนยอดเสาธงในลักษณะที่ห้อยหัวลงมา และกำลังค่อยๆ ไต่ลงมาจากยอดอเสาธงอย่างช้าๆทำให้โดนกับเชือกของเสาธงและเกิดเสียง ครืน ครืน มีเสียงตะโกณทุ้มดังมากจากร่างนั้น

??? “ขึ้นมาข้างบนสิ ขึ้นมาข้างบนสิ ขึ้นมาข้างบนสิ”

แจ็ค “ใครจะกล้าขึ้นไปว่ะ”

โอ “พวกเราไปทางสนามฟุตบอล มันเป็นที่โล่ง”

          คราวนี้โอเป็นคนเลือกทางหนี ทุกคนวิ่งไปที่สนามบอล ในขณะวิ่งไปโอเกิดสะดุดฟุตบาทล้มลงทำให้อาการเจ็บหัวกำเริบ แต่ไม่ใครสังเกตเห็นทุกคนวิ่งไปไกลขึ้นเรื่อยๆ โอตาพล่ามัวกำลังจะวูบหลับลง แต่ทันใดนั้นโอถูกจับที่แขนและเขย่าให้ตื่นตัว แต่เป็นมือที่ให้ความรู้สึกที่เย็นมาก แต่เมื่อโอหันไปมองที่แขน พบว่าเป็นมือของฝันที่โอเห็นว่าเธอวิ่งไปกับกลุ่มเพื่อนแล้ว แล้วเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แต่ด้วยสถานการณ์ โอรีบประคองสติแล้ววิ่งไปต่อโดยมีฝันวิ่งตามหลังมา เมื่อกลุ่มวิ่งจนมาถึงกลางสนามฟุตบอล เป็นสนามที่ใหญ่ตามมาตรฐานโรงเรียนประจำอำเภอมีหญ้าขึ้นเป็นหย่อมๆจากการขาดการดูแล แต่โล่งจนสามารถมองเห็นบริเวณโดยรอบได้ 

อ้น “แฮ่กๆ เหนื่อยหว่ะ”

แจ็ค “แฮ่กๆ คร่าวนี้ที่ไหนหละ ข้าว่าไปที่ไหนก็มีพวกมันทุกที่แหละ”

ต้น “แฮ่กๆ ว่าแต่ โอกับ ฝันหละ มาถึงก็ไม่เห็นและ”

โอ “แฮ่กๆ พวกเอ็งไม่รอข้าเลย ข้าสะดุดล้ม อาการเจ็บแผลกำเริบ ดีนะได้ฝันช่วยไว้”

ฝัน “ไม่เป็นไรเราเป็นเพื่อนกันต้องช่วยเหลือกัน”

แจ็ค “ว่าแต่ฝันแข็งแรงมากเลยนะ เป็นนักกีฬาเหรอ วิ่งมาขนาดนี้ดูไม่เหนื่อยเลย”

ฝัน “ฮ่าฮ่าฮ่า ก็นิดหน่อยหนะจ๊ะ”

อ้น “ขอโทษด้วยนะเจ้าโอ ข้าก็วิ่งมาหน้าสุดเลยไม่ทันสังเกตเอ็ง”

ต้น “ต่อจากนี้เราก็พยายามดูกันนะ ถ้าหนีไปได้คนเดียวก็ต้องโดนหลอกอยู่คนเดียว”

แจ็ค “เอ็งพูดถูกใจข้าหว่ะ สักโบกไหมตอนนี้ไม่มีไรให้”

อ้น “เอ็งยังจะฮาอีกนะ เพิ่งโดนผีหลอกมาเนี่ย”

แจ็ค “นิดหน่อยๆ จะได้หายเหนื่อย”

โอ “เฮ้อ เอ็งนี่นะ”

ฝัน “เอ่อ ทุกคนสิ่งนี้คือสิ่งที่ตามหาหรือเปล่า”

          ฝันพูดพร้อมกับชี้ไปที่รอยเท้าแบบเดียวกับที่อยู่หน้าตึก ที่ทอดยาวมาจากหน้าตึก

อ้น “ลักกี้เลยนะเนี่ย เจ้าอู๋วิ่งผ่านที่นี่พอดีเลย”

โอ “เราก็วิ่งหนีผีโดดตึกนั่นมาจนลืมไปเลย ว่าเรามาหาคน”

แจ็ค “เก่งมากเลยฝัน เธอนี่ฉลาดจริงๆ”

ฝัน “ฉันทำให้ทุกคนดีใจเหรอ”

โอ “ใช่แล้วฝันเราจะหาเพื่อนเจอได้จากรอยเท้าพวกนี้ขอบใจมากเลยนะที่สังเกตเห็นมัน”

ต้น “ถ้าไปที่ไหนก็เจอผี เราตามรอยเท้าไปดีกว่านะข้าว่า”

ทั้งกลุ่มเดินตามรอยเท้ามาระยะหนึ่ง ถึงบริเวณโกล์ฟุตบอล ได้เจอกับลูกฟุตบอลลูกหนึ่ง ทุกคนต่างตกใจและคิดว่าลูกบอลนี้ต้องมีอะไรแน่นอน ไม่น่าจะเป็นลูกบอลธรรมดาจากสิ่งที่เจอมา ทุกคนละแวงลูกฟุตบอลมาก โอหยิบไม้แถวนั้น เขี่ยลูกฟุตบอลด้วยความรู้สึกแบบ เจอแน่นอนลูกบอลกลิ้งไปมาตามแรงเขี่ย แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนดูคลายกังวล แต่ทันใดนั้น !!

??? “มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ”

          ทุกคนขนลุกเกรียว เสียงเด็กผู้ชายแหลมเล็ก ดังแว่วอยู่ไม่ไกล ทุกคนมองหาที่มาของเสียงไปทั่วบริเวณ

ฝัน “บนนั้น !!”

          ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปมอง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือ เด็กผู้ชายในชุดเครื่องแบบ นั่งอยู่บนคานของโกล์ฟุตบอล ใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ กำลังเปล่งเสียงเล็กแหลม

??? “มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ”

อ้น “ตอนนี้เราไม่ว่าง เรามีธุระต้องไปทำ”

          อ้นพูดจบทุกคนก็หันหลังเดินต่อ 

??? “เดี๋ยว…!”

          ทุกคนสะดุ้งกับเสียงเด็กนั่น และหลังกลับมามองที่โกล์ แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่าเด็กนั่นหายไป แต่เมื่อทุกคนหันมาในทิศทางที่จะเดินต่อ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเด็กนั่น ที่ตอนนี้ยืนตรงและมองมาที่พวกเขาด้วยสายตามโกรธเคืองอย่างมาก

??? “จะรีบไปไหน ทำไมไม่เล่นกับผมก่อน...!”

ต้น “ทุกคนตามรอยเท้าไปนะห้ามแยกไปไหน”

          หลังเสียงต้นพูดจบทุกคน ก็ออกวิ่งพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย โดยวิ่งอ้อมเจ้าเด็กนั่น แต่เจ้าเด็กนั่นไม่ยอมแพ้ มันมาโผล่ดักหน้าแจ็ค

??? “จะรีบไปไหน ทำไมไม่เล่นกับผมก่อน...!”

แจ็ค “โอ๊ย ข้าไม่รู้ เอ็งเคยชวนใครแบบนี้แล้วเขาเล่นด้วยไหมหละ”

          สิ่งที่แจ็คพูดทำให้เด็กนั่นยืนคิดอยู่พักหนึ่ง เปิดโอกาสให้แจ็ควิ่งหนีมาได้ ทุกคนวิ่งหนีมาตามรอยเท้าจนมาหยุดอยู่ที่สระว่ายน้ำ

อ้น “แฮ่กๆ เห่ยเจ้าโอนี่ไม่เหมือนที่เอ็งพูดไว้เลยนี่ ไหนเอ็งว่าสระน้ำมันปิดปรับปรุงว่ะ”

โอ “แฮ่กๆ ข้าก็ไม่รู้หว่ะแต่ตอนข้ามาดูสระมันปิดจริงๆนะเว่ย”

ต้น “ข้าว่าอาจจะเป็นเพราะที่นี่ เป็นคนละโลกกับที่ที่เราอยู่ มันเลยไม่เหมือนกันมั้ง”

แจ็ค “เอ็งเห็นไหมเมื่อกี้ ผีเด็กมันงงที่ข้าพูดหว่ะ” 

อ้น “เอ็งนี่พูดเยอะ จนแม้แต่ผียัง งง เลยนะเจ้าแจ็ค”

ฝัน “รอยเท้าเพื่อนพวกเธอเดินเข้าไปในสระน้ำ”

แจ็ค “สระน้ำงั้นเหรอ หวังว่าจะไม่เจอมันในน้ำนะ”

โอ “เอ็งก็พูดเป็นลางนะ แต่ข้าก็กลัวแบบนั้นเหมือนกัน”

อ้น “งั้นเราเข้าไปกันเถอะ จะได้รู้กัน”

ฝัน “พวกเธอเข้าไปกันนะ เราจะอยู่ดูต้นทางให้”

ต้น “เธอไม่เข้าไปเหรอฝัน” 

โอ “เธออยู่คนเดียวมันอันตรายนะ” 

ฝัน “ไม่เป็นไรหรอก เราว่าผีจะอยู่ตามพื้นที่ที่ตนเองตายนะ เราจะอยู่ช่วยดูทางไปต่อ เผื่อพวกเธอเจออะไรข้างใน”

อ้น “โอเคฝันเราเข้าใจละ”

ต้น “งั้นเราจะเข้าไปก่อนนะ”

ฝัน “จ้า ขอให้พวกเธอปลอดภัยกันนะ”

          หลังจากนั้นทุกคนก็ค่อยๆ เข้าไปแบบเงียบๆ ตามรอยเท้าของอู๋ไป แต่รอยเท้าก็มาจบที่บ่อล้างเท้าทางเดินเข้าสระ โครงสร้างสระจะเป็นทางเดินเข้าไป สองข้างทางจะเป็นห้องแต่งตัวชายหนึ่ง รวมถึงห้องน้ำ ข้างหน้าจะเป็นสระน้ำใหญ่ 20 x 50 เมตรได้ 

โอ “ข้าว่าเราสำรวจห้องน้ำกับห้องแต่งตัวก่อนดีกว่าหว่ะ”

แจ็ค “มันมีสองฝั่งชายหญิง เราแยกกันสำรวจไหม”

อ้น “ไม่แยกเว้ยเอ็งไม่เคยดูหนังเหรอ พวกหนังผีชอบแยกกันสำรวจ แยกกันเพื่ออะไร เป็นความคิดที่แย่มากๆ” 

ต้น “ข้าเห็นด้วยนะ รวมกันเราอยู่แยกหมู่เราตาย”

โอ “โอเคงั้นเราไปห้องหญิงก่อนนะ ขวาร้าย ซ้ายดี”

อ้น “ตรรกะไหนว่ะนั่น แต่เอาแบบนั้นก็ง่ายดี”

          ทุกคนตกลงสำรวจห้องแต่งตัวหญิงก่อน ทุกคนเดินผ่านห้องอุปกรณ์แม่บ้าน ต่างคิดว่าควรหาอาวุธง่ายๆติดมือสักหน่อยเพื่อความอุ่นใจ มีไม้กวาด ด้ามไม้กวาดที่พังแล้ว เศษเหล็กขาโต๊ะที่ชำรุด เดินมาจนถึงห้องแต่งตัวหญิง พบกับตู้ล็อกเกอร์ ที่เรียงรายอยู่มากมาย เป็นล็อกเกอร์ตู้ใหญ่ทรงสูง 

แจ็ค “เอาไงต่อดีทีนี้ ไม่เจออะไรเลย”

โอ “ก็ไปต่อฝั่งผู้ชาย”

          ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกไปจากห้องแต่งตัวผู้หญิง ได้มีเสียงล็อกเกอร์เปิดออกแบบช้า 

??? “เอี๋ยด...! เอี๋ยด...!”

??? “ไงทุกคนสบายดีไหม”

          สิ่งที่เดินออกมาจากตู้ ทำให้ทุกคนดีใจเป็นอย่างมาก คือสิ่งที่ทุกคนตามหา เจ้าอู๋นั่นเอง

แจ็ค “เห่ยเจ้าอู๋เอ็งยังไม่ตาย เอ็งอยู่นี่”

โอ “เราตามรอยเท้าเอ็งมาจนมาถึงที่นี่”

ต้น “ข้านึกว่าเอ็งไปนอนอยู่ก้นบ่อแล้วนะเนี่ย”

          อ้นเดินเข้ามากอดด้วยความคิดถึง อ้นกับอู๋อยู่บ้านใกล้กันทำให้สนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องกันเลยทีเดียว

อ้น “ข้าดีใจที่ได้เจอเอ็งอีก คร่าวนี้เอ็งลองเล่าเรื่องให้พวกเราเข้าใจหน่อยว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้”

อู๋ “ก็วันนั้นข้ากลับมาเอาสายชาร์จที่ห้องภาษาไทย ตอนนั้นเป็นเวลา 19.30 แล้ว พอข้าจะหยิบสายชาร์จกลับมีลมปริศนากระโชกใส่ข้าแทบปลิวลงหน้าต่าง พอลมสงบข้าเลยจะรีบกลับบ้านออกมาหน้าห้องข้าเจอผู้หญิงนักเรียนคนหนึ่งนางยืนมองข้า ไม่พูดไม่จาแล้วก็กระโดดลงไปจากระเบียงตึกเลยข้าตกใจเลยรีบวิ่งลงมาพบผู้หญิงคนนั้นนอนจมกองเลือดอยู่เลยจะเข้าไปช่วยเหลือ แต่ทันใดนั้นมันก็บิดตัวแบบผิดรูปและถามว่า มาโดดด้วยกันสิ ข้ารู้แล้วว่าไม่ใช่คน เลยวิ่งหนีไปทางสนามบอล เจอกับเด็กชายมาโผล่ดักหน้าข้า แล้วชวนให้เล่นด้วยกัน ข้าเลยกลัวสุดขีดเลยวิ่งหนี มาทางสระว่ายน้ำ สระว่ายน้ำแห่งนี้จะมีผีใหญ่ที่คุมกฎอยู่เขาเป็นยาม ของโรงเรียนนี้ที่ตายจากการที่แกลงไปเก็บขยะในสระน้ำระหว่างว่ายไปเก็บแกเกิดหัวใจวายตายกลางสระ ในที่นั้นไม่มีใครช่วยได้มีเพียงลูกสาวแกคนเดียวเลยโดดลงไปช่วยพ่อ และจากการที่ไม่ได้วอร์มทำให้ร่างกายเกิดตะคริวทำให้จมน้ำตายเคียงคู่กับพ่อของตนเอง ยามคนนี้ตอนมีชีวิตแกดุมาก แกไม่ชอบให้ใครเข้ามาในเขตโรงเรียนตอนโรงเรียนปิด แกจะเดินสำรวจโรงเรียนเป็นเวลา พอเดินครบแกก็จะมานอนใต้น้ำที่นี่ ข้าว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุดถ้าเทียบกับที่อื่น เวลาแกมาตรวจข้า-ข้าก็จะแอบในตู้”

อ้น “แล้วทำไมเอ็งไม่ออกไปจากที่นี่เจ้าอู๋”

อุ๋ “เอ็งคิดว่าข้าไม่อยากออกไปเหรอ แต่มันออกไปไม่ได้ไง”

โอ “หมายความว่าไง ออกไปไม่ได้”

อู๋ “ข้าเคยพยายามจะออกไปทางประตูหลังที่อยู่ข้างสระน้ำและ ปีนออกไปแล้วจะพบกับหมอกสีดำทั่วบริเวณ พอเดินเข้าไปเอ็งจะมองไม่เห็นอะไรเดินไปสักพักก็จะออกจากหมอก เอ็งจะพบว่าเอ็งเดินกลับมาที่เดิม”

แจ็ค “แบบนี้เรามาช่วยเอ็งได้ แต่เราจะกลับบ้านยังไงทีนี้”

อู๋ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันหว่ะ แต่ข้าขอบใจมากนะที่พวกเอ็งมาช่วยข้า”

โอ “อย่างน้อยจากห้าก็เป็นหกคนแล้วตอนนี้ ต้องระดมสมองกันหาทางออกจนได้น่า”

อู๋ “หกคนงั้นเหรอ”

อ้น “อ๋อพอดีเราเจอผู้หญิงคนหนึ่งระหว่างทางหนะชื่อฝัน เธอหลงมาเหมือนเรา”

อู๋ “อ๋อแบบนี้นี่เอง มิตินี้มันเข้ามาง่ายขนาดนั้นเลยเนว่ะ”

โอ “ข้าว่าเราออกไปรวมตัวกับฝัน ดีกว่าข้าเริ่มเป็นห่วงแล้วหว่ะ”

แจ็ค “เห่ยเจ้าโอเอ็งชอบฝันเหรอว้า”

โอ “เอ็งก็พูดไปเราทิ้งให้ผู้หญิง อยู่คนเดียวในโลกแบบนี้นะเว้ย ใครจะไม่เป็นห่วงหละ”

ต้น “ข้าเห็นด้วยนะเราออกไปรวมกับเธอเถอะ”

          ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินทางยังแยกไปสระกับทางออก ก็มีเสียงคำรามดังลั่น

??? “อ๊าก...!!”

อู๋ “เขาจะมาแล้ว กลับไปหลบในล็อคเกอร์เร็ว”

          ทุกคนวิ่งเข้าไปหลบที่ล็อคเกอร์ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องเท้าคัทชู เดินเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนมองส่องผ่านช่องระบายอากาศของตู้ล็อคเกอร์ ปรากฎร่างใหญ่ในชุดยามคนหนึ่ง อยู่กลางห้อง ตัวเขาใหญ่ หน้าตาดุดัน ตาแดงก่ำดูดุร้าย เดินทั่วห้องลักษณะการเดินเซไปมาเหมือนคนเมา พร้อมกับคำรามเหมือนโมโหใครมา เมื่อไม่พบอะไรยามคนนั้นกำลังจะเดินออกไปจากห้อง ก็ได้เกิดสคริปหนังผีเกิดขึ้น ล็อคเกอร์เจ้ากรรมของโอดันชำรุดทำให้ประตูหลุดออกมาห้อยส่ายไปมา โอรีบมองไปที่ยามตนนั้น แต่ทันทีที่โอมองยามตนนั้นก็ถึงตัวโอแล้ว แกดึงเสื้อพร้อมคำรามคำพูดเสียงดัง

ยาม “เอ็งแอบเข้าโรงเรียนมารึว่ะ เอ็งอยากตายมากใช่ไหม เดี๋ยวข้าจัดให้”

          พูดจบยามตนนั้นก็กระชากตัวโอ ลากไปที่สระน้ำ เพื่อนๆเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเปิดล็อคเกอร์วิ่งตามไป เพื่อจะรีบหยุดยามตนนั้นไว้ ยามตนนั้นกำลังจะลากโอลงไปในน้ำ พวกเพื่อนๆช่วยกันกอดตัวยามตนนั้นไว้ กอดตัวบ้าง แขนขา เกาะหลังเพื่อดึงตัวออกจากสระน้ำ

ยาม “พวกเอ็งก็แอบเข้าโรงเรียนมารึว่ะ ข้าจะฆ่าพวกเอ็งให้หมด”

          ยามพูดพร้อมกับสะบัดตัวแบบบ้าคลั่ง ด้วยแรงที่มหาศาลทำให้เพื่อนๆ กระเด็นไปคนละทิศละทาง จากนั้นยามตนนั้นก็ลากโอเดินลงไปในน้ำ และพยายามจะกดโอให้จมน้ำตาย ในห้วงเวลาแห่งความสิ้นหวังที่จะช่วยโอได้ ไฟของสระว่ายน้ำก็ถูกเปิดขึ้นทุกดวง บริเวณทางเข้าสระปรากฏร่างของฝัน เธอเดินเข้ามาในบริเวณขอบสระ เธอตะโกณเสียงใสของเธอแต่ดังกังวาน

ฝัน “หยุดได้แล้ว หยุดได้แล้ว หยุดได้แล้ว พ่อ...!!”

โอ “ฝันหนีไป มันอันตรายมากนะ” 

          ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่ฝันพูดมาก ยามตนนั้นหยุดกดน้ำโอ และปล่อยโอให้หลุดมือ จากนั้นฝันทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด ฝันเดินลงน้ำแต่ตัวเธอไม่จมน้ำเธอลอยอยู่บนน้ำครึ่งท่อนบน และลอยไปทางยามตนนั้น ยามตนนั้นก็ลอยขึ้นจากน้ำเหมือเธอ ทั้งคู่ลอยมาหากันที่กลางสระ

ฝัน “หยุดแค่นี้เถอะพ่อ เราตายไปแล้วนะ เลิกทำเวรทำกรรมได้แล้ว พ่อจะทำไปเพื่ออะไรค่ะ”

ยาม “พ่อรู้สึกผิด พ่อรู้สึกผิด คนที่ควรจะตายวันนั้น ควรจะเป็นพ่อคนเดียว ฝันจะลงมาช่วยพ่อทำไม ฝันควรจะมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อแม่อยู่เพื่อพ่อ ทำไมต้องทำแบบนี้”

ฝัน “หนูทำไปหนูไม่เสียใจหรอกนะพ่อ หนูนึกภาพอนาคตตัวเองที่ไม่มีพ่อไม่ออกเลย ดังนั้นถ้ามีโอกาสที่จะช่วยพ่อได้เพียงน้อยนิดหนูก็จะทำมัน” 

ยาม “พ่อเสียใจด้วยนะลูก พ่อขอโทษ พ่อรักหนูนะ”

ฝัน “หนูก็รักพ่อค่ะ”

          หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เข้ากอดกัน ทามกลางสายตาของพวกอ้น และโอที่ลอยอยู่กลางน้ำไม่ไกลกันมาก

ยาม “คนพวกนี้เป็นเพื่อลูกเหรอลูก”

ฝัน “ใช่จร๊ะพ่อ หนูมากับพวกเขา แต่หนูไม่กล้าเข้ามาหาพ่อหนูกลัวพ่อจะยังโกรธหนูอยู่ที่หนูตัดสินใจอะไรไปเอง”

ยาม “พ่อให้อภัยหนูเสมอแหละลูก พ่อแค่ให้อภัยตัวเองไม่ได้”

ฝัน “แต่หนูให้อภัยพ่อนะค่ะ หนูไม่เคยโทษพ่อเลย หนูรักพ่อนะ”

          หลังจากเข้าใจกันแล้ว พ่อของฝันก็บอกวิธีที่จะกลับไปโลกปกติได้ 

ยาม “พวกเอ็งจะกลับไปโลกเดิมได้คือ กลับไปอยู่ ณ จุดที่พวกเอ็งเข้ามากันในคืนนี้ จุดพวกนี้มันจะเกิด ไม่ซ้ำกันในเขตโรงเรียนแห่งนี้ เหมือนที่เพื่อนพวกเอ็ง เจ้าอู๋ที่วันนั้นมันไปเกิดที่ห้องภาษาไทย แต่วันนี้มันเกิดที่ ลานพระ แต่มีข้อแม้ว่าพวกเอ็งจะต้องไปในเวลา 03.00 น.เท่านั้น ถึงจะเกิดลมกระโชกแบบเดิมและพวกเอ็งจะสามารถกลับไปได้ อย่างที่พวกเอ็งรู้กันเวลา 03.00 น.จะเป็นเวลาที่โลกพวกเอ็งเชื่อว่าเป็นเวลาผี เพราะผีสามารถข้ามไปจากภพนี้ไปได้ และสุดท้ายข้าขอโทษเอ็งด้วยนะเจ้าโอ เอ็งก็ไม่บอกว่าเป็นเพื่อนลูกสาวข้า ข้าก็เล่นซะ”

โอ “ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอก็ไม่ใช่ มนุษย์หนะครับ มิน่าทำไมต้อนนั้นวาร์ปมาช่วยเราได้”

แจ็ค “มิน่าหละทำไมเธอวิ่งฟิตจัง”

ต้น “มิน่าหละทำไมเธอดูรู้เรื่องที่นี่เยอะจัง”

ฝัน “เราไม่ได้ตั้งใจจะปิดพวกเธอเลยนะ เราแค่ไม่แน่ใจว่าพวกเธอจะกลัวเราหรือเปล่า”

โอ “เราไม่กลัวเธอหรอกฝัน ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่”

อ้น “หึ้ย แค่เพื่อนแน่นะโอ”

แจ็ค “ช่ายม้าย”

โอ “พวกเอ็งแซวข้าอีกแล้วนะ”

ยาม “เอาเป็นว่านี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ข้าจะให้ลูกสาวข้าไปส่งแล้วกันนะ ข้าจะไปดูความเรียบร้อยโดยรอบสักหน่อย เดี๋ยวมีผีตนอื่นมารบกวนการกลับของพวกเอ็ง ขอให้พวกเอ็งโชคดี”

โอ “ลุงยามก็เช่นกันนะครับ”

แจ็ค “ลาก่อนครับลุง”

ต้น “ลาก่อนครับ”

อ้น “ลาก่อนครับ”

อู๋ “ลาก่อนครับผม”

          หลังจากลาลุงยามแล้ว ฝันก็เดินมาส่งทุกคนที่ลานพระ

โอ “ฝันเธอกลับไปกับพวกเราไหม”

ฝัน “อย่าทำให้ลำบากใจเลยโอ เราตายไปแล้วนะ อีกอย่างที่นี่ยังต้องการเรา กับพ่อ พ่อคอยดูแลวิญญาณเหล่านี้ไม่ให้หลุดไปภพอื่น ส่วนเราดูแลคนที่หลุดเข้ามาในโลกนี้ ไม่ให้เกิดอันตราย อย่างที่พวกเธอเจอ”

อู๋ “เรานี่โชคร้ายเลยนะ มาไม่เจอฝันก่อน เจอแต่อะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวทั้งนั้นเลย”

ฝัน “ฮ่าฮ่าฮ่า แต่อู๋เจอพ่อเราเลยนะ ปลอดภัยคูณสองเลย”

อู๋ “ปลอดภัยเพราะแกน่ากลัวกว่าทุกตนในนี้เลยหละสิ ฝัน” 

โอ “เธอไม่ไปจริงๆเหรอ” 

ฝัน “ไม่ได้จร๊ะ”

อ้น “นี่เจ้าโออย่าทำให้เธอลำบากใจเลย เธอก็บอกอยู่ว่ามีหน้าที่ หลายคนที่หลงเข้ามาไม่ได้โชคดีเหมือนเรานะ”

โอ “...!”

          ทั้งกลุ่มเดินมาถึงลานพระ ขณะนี้เวลา 02.58

ฝัน “เอาหละทุกคนได้เวลาต้องจากกันแล้วนะ” 

อ้น “เราจะคิดถึงเธอนะฝัน”

อู๋ “ขอบใจมากนะฝัน”

แจ็ค “ว่างๆก็แวะมาเล่นที่ภพเราบ้างนะฝัน”

ต้น “ไว้เจอกันใหม่นะฝัน”

ทันใดนั้น เริ่มจะมีลมพัดมาอ่อนๆ

ฝัน “โชคดีนะทุกคน พวกเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลย ฉันจะจำพวกเธอไปตลอดเลยนะ อย่าหลงกันมาอีกหละ”

โอ “คือ...!”

ฝัน “มีอะไรเหรอโอ”

โอ “ฉันมีอะไรจะบอกเธอหนะฝัน”

ฝัน “ว่ามาเลยใกล้เวลาแล้ว”

โอ “ตอนที่เธอจับแขนฉันตอนนั้นที่ฉันมองหน้าเธอ และในตอนนี้ ฉันว่าเธอน่ารักนะฝัน”

ฝัน “...ขอบใจนะโอ...เธอก็เช่นกันนะ”

          ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนสายลมจะพัดกระโชกมา

.

.

.

เวลาผ่านไป 1 เดือนหลังกลับมาจากมิติเงียบ

.

.

.

          โอปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน หลังจอดจักรยานก็เดินเข้าไปในบ้าน

แม่ลอง “วันนี้สอบเป็นไงลูก”

โอ “ก็เหมือนเดิมนะแม่ ไม่ยากไม่ง่าย”

แม่ลอง “เหมือนตลอดเลยนะลูกคนนี้”

โอ “แม่ครับผมว่าจะขอตังไปซ่อมจักรยาน หน่อยนะครับ มันหนักช่วงหลังเหมือนมีอะไรถ่วงตอนปั่นกลับจากโรงเรียน”

แม่ลอง “มันเย็นมากแล้วลูกไว้เอาเงินไปซ่อมพรุ่งนี้เนอะ”

โอ “ได้ครับแม่”

          โอขึ้นมาบนห้องนอน แล้วทิ้งตัวลงนอนจากความเหนื่อยล้า โอสะดุ้งตื่นอีกทีตอนตี 3 เนื่องจากโอนอนเร็วทำให้ไม่รู้สึกง่วงและนอนต่อได้ โอจึงตื่นและเดินมาทางหน้าต่างห้องเพื่อรับอากาศเย็นยามดึก แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงใสใสที่โอจำได้แบบไม่เคยลืม ดังมาจากหน้าบ้าน ตรงกับหน้าต่างที่โอยืนอยู่

??? “โอ...โอ...ฉันมาหาแล้วน้า”

โอ “นั่นเธอเหรอ...ฝัน” The End…

          ก็จบลงไปแล้วนะครับสำหรับนิยายเรื่องนี้ ตอนนี้จะยาวหน่อยเป็นการยกเครื่องจากตอนอื่นๆเลย เพื่อเซอร์วิสผู้ติดตามเรื่อง The Child นะครับก็ขอขอบพระคุณอย่างสูงสำหรับท่านผู้อ่านที่ติดตามเรื่องราวนี้มาตั้งแต่ต้นนะครับ ผมเองก็อยากจะเป็นนักเขียนนะครับ ผมมีเรื่องราวอะไรแบบนี้ในหัวมากมาย การได้เขียนออกมาถือเป็นความสุขอย่างหนึ่ง แต่ผมไม่สามารถเป็นนักเขียนได้ด้วยตนเองนะครับ ผู้ช่วยของผมที่ดีที่สุดก็คือผู้อ่านนั่นเองครับ สำหรับเรื่องต่อไปที่ผมอยากจะทำ จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับฆาตรกรที่เป็นแนวโรคจิตมากๆ อะไรที่พวกท่านเคยดูหนังละสงสัยว่าทำไม ตัวละครนั้นทำไมไม่ทำแบบนั้นทำไมประมาทแบบนี้ ผมจะเติมเต็มให้ไม่มีอะไรแบบนั้นเลย จะต้องโหดไร้ความปราณี รอบคอบ ผมอยากทำมานานแล้ว สุดท้ายนี้ขอขอบคุณอีกครั้งครับ ถ้าผมยังอยู่ในวงการนี้ได้ก็เจอกันในผลงานหน้านะครับ กับนิยายโรคจิตของผม ขอบคุณครับ To Be Next Novel.